امام عصر عج در پیامی می فرماید: «من آخرین وصی هستم که خداوند متعال به‌وسیله‌ی من گرفتاری‌ها را از خاندان و شیعیانم دور می‌گرداند».

خدا را هزاران و هزار شکر که چنین پناهگاه مطمئنّی برای ما قرار داده تا بتوانیم به آن تكیه نماییم

اما چرا باورمان نمی شود:

چرا باورمان نمی شود یگانه منجی عالم بشریّت، ما را در هیچ حالی فراموش نمی‌کند؟ ولی ما او را فراموش می‌کنیم!

اما چرا باورمان نمی شود:

چرا باورمان نمی شود یگانه منجی عالم بشریّت، ما را در هیچ حالی فراموش نمی‌کند؟ ولی ما او را فراموش می‌کنیم!

چرا باورمان نمی شود هر نعمتی به وسیله‌ی امام زمان f به ما می رسد و ما قبل از هر دعا برای خود، باید و باید برای حضرتش دعا کنیم؟

 چرا باورمان نمی شود اگر همه‌ی شیعیان در قنوتشان مصرّانه برای حضرت دعا کنند، حتماً و حتماً خبرهای خوشی گوش جانمان را خواهد گرفت؟!

 چرا باورمان نمی شود که اگر در قنوت که همانا بهترین زمان استجابت دعا است، از خود بگذریم و به‌یاد او و برای او دعا کنیم او نیز در بهترین لحظات، ما را یاد می کند، دستمان را می‌گیرد و از سقوطمان در پرتگاه گناه و بدبختی جلوگیری می‌نماید؟!

 چرا باورمان نمی‌شود که اگر اهل دعا برای او شدیم، بسیاری از مشکلات دنیوی و اخروی ما به‌دست توانمندش حلّ و فصل می‌شود؟

چرا باورمان نمی شود که باید راه خلاصی از فراق و رسیدن به مقصود را در دعا جست و جو کرد؟

چرا باورمان نمی شود «هیچ دعایی زودتر از دعایی که انسان در غیاب کسی می­کند، مستجاب نمی‌گردد[1].  

در «راهی به آسمان» از قول عزیزی نوشته بود: من 17 سال پشت سر مرحوم آیت الله خویی سه وعده نماز جماعت خواندم، ایشان در قنوت غیر از دعای «اللهم کل ولیک ...» نخواندند. به طوری که دوستان به شوخی می گفتند: آقا غیر از این، قنوتی بلد نیست.[2]

اگر شیعیان در قنوت نماز برایش دعا کنند در روز حدّاقل پنج بار و اگر کسی اهل نمازهای مستحبّی باشد در طول روز بیش از آن، برای سلامتی عزیز زهرا h دعا می کند. راستی می‌شود کسی برای مولایش این‌گونه دعا کند امّا مولایش به او توجّه و عنایت نکند؟!

دعای قنوت حضرت آیت الله بهاء الدّینی که به «اللّهمّ، كن لولیّك ...»  تغییر یافته بود، روزی از تغییر رویّه‌ی ایشان سؤال شد. ایشان فرموده بودند:

«حضرت پیغام دادند در قنوت دعا کنید.»[3]

لحظه‌ای در پای درس شاگرد اهل بیت، b ، سیّد بن طاووس، زانو می‌زنیم و از چشمه‌ی معرفتش جرعه‌ای می‌نوشیم:

«بپرهیز! بپرهیز از آن‌که در وادی دوستی به هنگام دعا، خویشتن یا فرد دیگری را بر آن حضرت مقدّم بداری.

اینک دل و زبان خویش را به دعا برای مولای عظیم الشّأن خویش یکی کن!

خواسته های حضرت را بر نیازهای خود مقدّم بدار و دعا برای آن وجود مقدّس را بر دعای به خود مقدّم دار

پس ای دوستداران و یاوران مهدی f، چه بهتر است پس از هر نماز و در هر قنوتی از نمازهای واجب و مستحب،

دست‌های پرنیاز خود را به سوی ذات اقدس الهی بلند و این‌گونه دعا کنیم:

اللّهمّ  كن لولیّك حجه بن الحسن صلواتک علیه  و علی آبائه  فی هذه السّاعة و فی كلّ ساعة، ولیّا و حافظا و قائدا و ناصرا و دلیلا و عینا، حتّى تسكنه أرضك طوعا، و تمتّعه فیها طویلا[4]

خدایا، در این لحظه و در تمام لحظات، سرپرست و نگاهدار و راهبر و یارى گر و راهنما و دیدبان ولىّ‏ات حضرت حجّة بن الحسن، كه درودهاى تو بر او و بر پدرانش باد، باش، تا او را به صورتى كه خوشایند اوست ساكن زمین گردانیده، و مدّت زمان طولانى در آن بهره‏مند سازى