سلمان فارسی و نقش او در شکل گیری تشیع

همچو سلمان: 
بندگى كن، تا كه سلطانت كنند
تن رها كن، تا همه جانت كنند
خوى حيوانى، سزاوار تو نيست
ترك اين خو كن، كه انسانت كنند
بگذر از فرزند و جان و مال خويش
تا خليل الله دورانت كنند
سر بنه در كف، برو در كوى دوست
تا چو اسماعيل، قربانت كنند
همچو سلمان، در مسلمانى بكوش
اى مسلمان! تا كه سلمانت كنند
تا توانى، در گلستان جهان
خار شو، تا گل به دامانت كنند¹
سلمان فارسی از بهترین یاران و بزرگ ترین صحابی پیامبر صلی الله علیه و آله به شمار می آید. مورّخان در نام پيش از اسلام وى اختلاف نظر دارند؛ بعضى روزبه ، و برخى بهبود نوشته اند، پيامبر صلی الله علیه و آله او را سلمان ناميد. گاهى سلمان الخير، و گاهى سلمان محمّدى مى گفتند. او خود مى گفت: من سلمان بن الاسلام از بنى آدمم، كنيه اش ابوعبداللَّه،اصلش از شيراز يا رامهرمز و يا شوشتر بود.²
مورّخين آورده اند كه: سلمان فارسى عيسى بن مريم را ملاقات نموده و تا زمان پيغمبر ما زنده مانده، چنانكه داستان وى در اين خصوص مشهور است، و نيز اخبار راجع به وجود اشخاص طويل العمر (معمّرين) در ميان عرب و عجم معروف و در كتب و تواريخ مسطور است. ³