لقمه هاي حرام و محروميتهاي معنوي و علمی

انبياي الهي سختیهای بسیاری را به جان خريدند تا در فکر و زندگی غفلت زدگان، اصلاحات اساسي ايجاد كنند؛ اما هرگز نتوانستند برخی را هدايت كرده، به سعادت برسانند. البته اين اشكال به انبيا مربوط نيست؛ بلكه به عملكرد خود آن مردم باز مي گردد. يكي از مهم ترين عواملي كه مي تواند علت اين شقاوت باشد، لقمه هاي حرامي است که به پوست و خون تبدیل شده است.
زماني كه حضرت اباعبدالله علیه السلام به كربلا رسيد، فرمود: «اِنَّ النَّاسُ عَبِيدُ الدُّنْيَا وَ الدِّينُ لَعِقٌ عَلَى أَلْسِنَتِهِمْ يَحُوطُونَهُ مَا دَرَّتْ مَعَايِشُهُمْ فَإِذَا مُحِّصُوا بِالْبَلَاءِ قَلَّ الدَّيَّانُونَ؛¹ مردم، بندة دنيا مي باشند. دين، لقلقة زبان ايشان است، ]آنها[ تا آن موقعي ديندارند كه معيشت شان تأمين شود؛ اما وقتي به وسيلة بلا آزمايش شوند، دينداران، اندك خواهند بود.»